எங்கு சென்றாய் மகளே

மழைகொண்ட உறவுக்கு மரமென்றும் நினைவாக

மண்ணிலே நீரைத் தேடும்

களை கொண்ட பயிரன்பு கயமைக்கு பொருளாகும் 

கரங்களால் அழிந்துபோகும்

முளை கொண்டு வளர்கின்ற சமுதாயத் தோட்டத்தில் 

மகளே வா நீயும் நானும்

பிழை என்றுஎது கொண்டு பிரிவென்று வந்ததோ 

பதில் கண்டதில்லை இன்றும்

பிரிவென்ப மாறாத நியதிதான் இருந்தாலும் 

பேசற்ற நிலைமை போதும் 

பரிவென்ப மனம் கொள்ளும் பரிசென்றபோது மேன்

படையற்ற போரும்காணும்

வரியன்பில் கலந்திங்கு வரும்பாடல் நின்செவியுள் 

வண்டுண்ணும் தேனையூற்றும்

சிரியெந்தன் மகளே நின்திருவிழிகள் எனைக்காணச் 

சிலிர்க்கின்ற உணர்வு போதும்

பறியென்றே காலமெனும் தேவனுனைப் பாதியிலே 

பக்கத்தி லிருந் தகற்றி

முறியென்று நின்னழகுப் பேச்சிலுளம் நான் மயங்க 

முன்நின்று பிரித்து வைத்தான்

தெறிஎன்று தந்தைகொளப் பாசமுயர் தேர்ச்சில்லை 

திருகியுடைத் தரை வீழ்த்துவான்

குறிஎன்றும் வாழ்வரையைக் கொள்பவன் தனையிங்கு 

கூப்பிட்டு விடவும்செய்வான் 

எரிகின்ற நின்மனதின் இடர்தாரும் சினந் தணியின் 

இதில் மிச்சம் இன்பமாகும்

புரிகின்ற வரைதானும் புகைகொண்டு காணும்மனம்

பொய்யுள் வாய் மைமறைக்கும்

விரியுந்தன் சிறகுகளை விண்ணேறிப் பறக்கின்ற 

விதமாக நீயும்காணும்

சரியென்னும் நம்பிக்கை தவறாதென் மீதெழுமின்

சற்றும் துயரற்றுப்போகும்

வளைகொண்ட நண்டுதனும் வழிமீது நடக்கையில் 

வழமைக்கு மாறிஓடும்

சுளைகொண்ட பழமான தேன்சுவைப் பலாக்கனி 

சுற்றிக்கை தொட முள்ளாகும்

விளைகின்ற பசி நீக்க வெளித்தோற்றம் மறுத்தாலும்

விரித்துபார் பொய்யுள் மெய்யாம்

மழை தூற வெயில்காண வரும்வான வில் அல்ல

மகளே நாம்வாழவேண்டும்