புதுமைத்தாய்

 நீரும் நீயே நெருப்பும் நீயே நிகழ் வானத்தின் தீ

தாரும் வெம்மைத் தகிப்பும் நீயே தமிழும் பொறிகொள்ளச்

சேரும் வார்த்தை சிதறுமெண்ணம் திருவாய்மொழியாகி

ஊரும் கொள்ளும் உறவில் நட்பின் உவப்பும் தந்தாயே

தேரும் மனமும் தெரிவான் நிலவும் தேசம் உயர்வானம்

கூரும் கொள்ளும் அம்பும் ஏவும் வில்லும் விளைவாயும்

தீரும் உறவின் திரும்பல் வீணே திசைகள் வழிமாற்றம்

வாரும் முடிவும் வழியும் உந்தன் வண்ணத் திகழ்வாமே

பாரும் காலைப் பனியும் பகலும் பாறை மலைதந்தாய்

யாரும்கொள்ளா அறிவுதிறனுக் கப்பாற் தொலை நின்றாய்

ஏரும் உழவும் இதனால் விளையும் இனிமை அமுதுண்டு

காரும் முகிலும் கடைவான் மறையும் கதிரும் கனஇருளும்

நேரும் இரவின் நிசப்தம் நெஞ்சின் நெறிகொள் உணர்வோடு

நாரும் கோர்க்கும் நறுவாசப்பூ  நவிலும் தமிழ்த்தேனும்

தாரும் உந்தன் தகைதான் தந்தும் தனியே விட்டாலும்

சாரும் பிளவும் சலிப்பும் உள்ளம் தவறும் நிலையீந்தாய்

வாரும் மழையும் விரிவான் இடியும் வேகக்காற்றோடு 

தீரும் மின்னல் போலும் கணங்கள் திகழும் வாழ்வோடு

சீரும் செல்வச் சிறப்பும் என்றே திரிந்தே பெயர்சூட்டி

பேரும் கூடப் பிறழ்வும் தந்தாய் புதுமைத் தாய்நீயே