கனலொளியே காவாய்

           

ஞானத்தை வேண்டி நடக்கிறேன் யானும்

நான் தவிர வேறதையுங் காணேன்

ஊனதைப் பிடித்தே உந்திடும் சக்தியென்

உள்ளத்தில் சொல்வதைச் சொன்னேன்

தேனதைத் தந்தாள் தித்திக்க நெஞ்சில்

தேவையா சஞ்சலம் ஈந்தாள்

நானாக கேட்கா நலிந்துள்ளம் வற்றி

நட்பிலே பகையெண்ண விட்டாள்

மோனத்தில் ஆழ்த்தி மூச்சினை அடக்க

முனைகின்ற விதியையும் நோக்கி

தானன்பைக் கொண்டு தடையங்குபோட்டு

தரணியில் வாழ்ந்திடச்செய்தாள்

ஞானத்தைத் தந்தால் நானின்பங் கொள்வேன்

நாடாது தடுமாற வைத்தகே

கானத்தைப் பாடும் கற்பனை தந்தும்

கடல்மீது ஒடமென் றிட்டாள்

பூநக்கும் வண்டும் பூமியில் காணும்

பூவெங்கும் தேடியே திரியும்

தேனுக்கு ஆசை திகட்டாது என்றும்

தேடியலைந் திடும் வாழ்வு காணும்   

வானுக்குள் கோடி வண்ணத்தீ சுற்ற

வையத்தை செய்தெம்மை வைத்தும்

எனென்னைச் சுற்றி எங்கெல்லாம்தேடி

இதயத்தில் நிறைவின்றி விட்டாள்

‘

வானத்தி னொளியே  வாழ்வுக்கு அதிதி

வார்த்தை தந்தே கூறச் செய்தாய்

கூனுக் கென்றாகும் கொள்கையில் இன்றி

கொண்டுபல இன்னுறவு காப்பாய்

வீணுக்கு நானும் வெளியெங்கும் தேடி

விரைகின்ற முகில் மட்டும் கண்டேன்

காணுள்ளத்தூடே கனலென்றுஆக்கும்

கடும் உணர்  விட்டென்னைக் காவாய்