ஏன் படைத்தாய்

வானக்குடை விரித்தாய் வண்ண ஒளித்தீயமைத்தாய்

தானப் புவி சுழல்வில் தண்மைகொளக் கடலமைத்தாய்

கூனம்புலி வானில் குறையவளர் கோலமிட்டாய்

தேனம் மலரிடையில் தித்திக்கக் செய்தாய் பின் 

கானக் குயில் படைத்தாய் காற்றிலிசை கூடவைத்தாய்

மானும் படைத்துவிழி மருளுமெழில் மென்மையிட்டாய்

தானமென்றெம் வாழ்வைத் தந்தாய் தருப் பொலியும் 

கானகம் படைத்தேனே  காண்விலங்கு நாட்டிலிட்டாய்

தீயும் சுடு வெயிலும் துள்ளும் மீன் வாழ்சுனையும் 

மேயும் பசு பச்சைநிலம் மேவியெழும் பட்சியினம்

நீயும் செய்தாய் தென்றல் நிற்கா தலையவிட்டாய்

ஆயுதமும் கையேந்தி அறமழிப்போர் ஏன் படைத்தாய்

வாயும் இனித்துண்ண வகை பலதும் கனிபடைத்தே

பாயும் நதி மீன்கள் பசும்புல்லில் பாய் விரித்தாய் 

காயும்நில வொளியில் காதல் மனம் உருகவைத்து

நோயும் பிடித்த உளம் நின்றவரைச் சிதைக்க விட்டாய்   

மாநிலமாம் மேதினியில் மக்கள் தொகை படைத்தே

மேனிநிறம் பலதாக்கி மேன்மை இன வெறியூட்டி

போநீ இடம் விட்டுப் புலம்பித்தான் திரியென்றே

ஏனிதயத் துள்ளேஇவ் விரக்கமிலா வெறுப்பீந்தாய்

மேனியெழில் சிலையாக்கி மின்னுவகை மெருகேற்றி

ஏனிந்த மாதர்வர இளமைதனில் எழுச்சியுற்று

வாநீ என அழைக்கும் வண்ணவிழி கண்டதன் பின்

சாநீ எனக்கொல்லும்  சஞ்சலத்தில் ஆழவிட்டாய்

ஆநீ செய் அகிலமதில்  அழகு மலர்ப் பூஞ்சோலை

தேனிலங்கு பூம்பொய்கை திரியுமிளம் பூங்காற்று

வானிடையே திரிமுகிலும் வண்ண ஒளி இசைநாதம்

வேனிற் குடைவானத் தெரிவெயிலால் விரி கமலம்

நாணக் குறும்பார்வை நயனமதிற் பொய்க்கோபம்

கோணற் குவியிதழும் கொட்டியதோர் குங்குமமாய்

பேணர் கரியதெனும் பெண்மைதனும் நீபடைத்து

ஆணிற் கொடியவரால் அணைத்து முயிர் சாகவிட்டாய்

சூது பகை வஞ்சமுடன் சினங்கொண்ட சூழ்ச்சிமயம்

மாதுன்பம் மயங் கியொரு மரணத்தின் மூச்சிழுக்க

காதும்தான் கேட்டிழியும் காதகரின் கொச்சை மொழி

யாதும் இவர்க்கென்றே எம்வாழ்வில் ஏன் இணைத்தாய்

தாயும் படைத்தாயத் தாயுதரத் துள் கருவாய்

சேயும் படைத்தாய் பின்  சேருடலும் பிரித்தழுதும்’

மாயும் வகைசெய்து மனமழவும் செய்தவளே

போயுமிவ் வாழ்வுதனைப் பூமியிலே ஏன் படைத்தாய்