ஏன் படைத்தாய்

வானம் படைத்தாய் வட்டஒளிப் பரிதியிட்டாய்
கூனம்புலி வானில் குறைய வளர் கோலமிட்டாய்
தேனம் மலரிடையும் தீண்டிக்கள் ளுண்வண்டும்
ஆனதிவை நீபடைத்தாய் அற்புதமாம் சக்தியன்றோ

கானக் குயில் படைத்தாய் காற்றிலொலி சப்தமிட்டாய்
மானும் படைத்துவிழி மருளு மெழில் மென்மையிட்டாய்
தானமென வாழ்வும் தருக்களுடன் பச்சை வயல்
போன வெயில் திரும்பப் புதுமையிவை காணவைத்தாய்

தீயும் சுடர் படைத்தாய் தென்றலால் பெருக வைத்தாய்
வாயும் இனித்துண்ண வகையாய் கனிபடைத்தாய்
பாயும் நதி மீன்கள் பசும்புல் பாய் விரித்தாய் 
நோயும் பிடித்த உளம் நிறைமனிதம் ஏன் படைத்தாய்   

மாநிலமாம்  மேதினியில் மக்கள் தொகை படைத்தே
மேனியெழில் இனம்பிரித்து மேன்மை நிற வெறியூட்டி
போநீ இடம் விட்டுப் புலம்பித்தான் திரியென்றே
ஏனிதயத் துள்ளே இரக்கமற்ற வெறுப்பீந்தாய்

மேனி சிலையழகாய் மின்னுமெழில் மெருகேற்றி
ஏனிந்த மாதர் இளமைதனில் எழுச்சியுற்று
வாநீ என அழைக்கும் வண்ணவிழி கண்டதன் பின்
சாநீ எனக்கொல்லும்  சஞ்சலத்தில் ஆழவிட்டாய்

ஆநீ செய் அகிலமதில்  அழகு மலர்ப் பூஞ்சோலை
தேனின் மலர்ப் பொய்கை திரியுமிளம் பூங்காற்று
வானிற் கலைந்தமுகில் வண்ண ஒளி இசைநாதம்
வேனிற் குடைவான வெயிலால் விரி கமலம்

நாணக் குறும்பார்வை நயனமதிற் பொய்க்கோபம்
கோணற் குவியிதழும் கொட்டிவிட்ட குங்குமமும்
பேணர் கரியதெனும் பெண்மைதனும் நீபடைத்து
ஆணிற் கொடியவரால் அணைப்பதென சாகவிட்டாய்

சூது பகை வஞ்சமுடன் சினங்கொண்ட சூழ்ச்சிமயம்
மாதுன்பம் மயங் கியொரு மரணத்தின் மூச்சிழுக்க
காதும்தான் கேட்டிழியும் காதகரின் கொச்சை மொழி
யாதும் இகம்வைத்தாய் எம் வாழ்வில் ஏன் இணைத்தாய்

தாயும் படைத்தளித்தாய் தாயுதரத்துள் கருவாய்
சேயும் படைத்தாய்பின்  சேருடலும் பிரித்தழுதும்’
மாயும் வகைசெய்து மனமழவும் செய்ததுநீ
போயுமிவ் வாழ்வுதனைப் பூமியிலே ஏன் படைத்தாய்